موز رسیده

بنابراین، مهم است که بدانیم آیا این مجرا به درستی کار می کند یا خیر. آیا آن پیام ها دریافت می شوند؟ یا آیا انسدادهایی در داخل سیستم عصبی وجود دارد که به این معنی است که آن سیگنال ها به طور دقیق مخابره نمی شوند و در طول مسیر تحریف می شوند؟ در اینجا یک داستان قدیمی در زمان جنگ آمده است تا منظورم را به شما نشان دهم. فرمانده در خط مقدم تصمیم می گیرد که این لحظه برای پیشروی است. پیام را نمی توان در صورتی که دشمن آن را پیدا کرد، یادداشت کرد، بنابراین باید به صورت شفاهی منتقل شود. فرمانده به پیام رسان دستور می دهد: «به آنها بگو نیروهای کمکی بفرستند، ما پیشروی می کنیم.» پیام رسان تا جایی که می تواند سریع می دود تا پیام را به دونده بعدی منتقل کند. او همین کار را می کند و غیره و غیره. اما پیام با هر بازگویی کمی تغییر می‌کند و به افسر فرماندهی نیروهای کمکی می‌رساند: «سه و چهار پنس بفرستید، ما به رقص می‌رویم.» فرمانده کمکی آنقدر گیج شده است که نمی‌داند چه چیزی چیست. انجام دادن. چیز مشابهی در ذهن و بدن افرادی که استرس دارند می گذرد - پیام های منتقل شده در سیستم عصبی در سفر آنها به مغز درهم می رود. به عنوان مثال، بدن ممکن است بگوید، "من به مقداری آووکادو نیاز دارم"، اما قبل از اینکه متوجه شوید، در حال خوردن یک بسته چیپس هستید. پیام مخدوش شده است. به جای شنیدن درخواست بدن برای مجموعه ای از ویتامین ها و مواد معدنی بسیار خاص، ما فقط درخواست غذا را درک کرده ایم. اگر سیستم عصبی به دلیل استرس تأثیر منفی داشته باشد، ما در مشکل بزرگی هستیم. اگر از طریق استرس مزمن طولانی مدت به طور مزمن مهار شود، ما اصلاً عملکرد خوبی نخواهیم داشت، چیزی که امروزه برای بسیاری از افراد صادق است. سیستم عصبی خودمختار این که آیا واقعاً احساس استرس می کنید یا نه، توسط سیستم عصبی خودمختار تنظیم می شود، که بخشی است که تمام عملکردهای روزانه را که شما را زنده نگه می دارند (مانند تنفس، ضربان قلب و هضم غذا) سازماندهی می کند، بدون اینکه مجبور باشید در مورد آنها فکر کنید دو بخش از این بخش حیاتی از عملکرد روزانه شما وجود دارد: سیستم عصبی سمپاتیک و سیستم عصبی پاراسمپاتیک. این سیستم عصبی سمپاتیک است که پاسخ مبارزه یا گریز شما را آغاز می کند و باعث می شود بدن متشنج شود، عرق کند و صفرا ترشح کند.